ใน My Hero Academia ผลงานของโคเฮย์ โฮริโคชิ ที่ฉายเป็นอนิเมะครั้งแรกในปี 2016 มีสิ่งที่เรียกว่า ‘อัตลักษณ์’ พลังเฉพาะตัวของแต่ละคน และ ‘ฮีโร่’ คนคอยปกป้องประชาชนจาก ‘วิลเลน’ แต่จะเป็นอย่างไร ถ้าฮีโร่คือคนที่บ่มเพาะวิลเลนขึ้นมาโดยที่เขาไม่รู้ตัว?
บางคนเข้ามาเรียนในกรุงเทพฯ เพราะโอกาสทางการศึกษาสูงกว่า รวมไปถึงโอกาสหางานของบางสายอาชีพที่สูงกว่า ด้วยความผูกพันต่อบ้านเกิดของตน มีคนรุ่นใหม่อีกจำนวนไม่น้อยที่ตั้งใจเข้าเมืองมาเพื่อเปิดหูเปิดตา ตามล่าหาประสบการณ์ ด้วยความหวังที่อยากเห็นบ้านเกิดพัฒนา
‘ตั้ม’ เจ้าของร้านบายศรีเล็ก ๆ ท้ายตลาดยอดพิมาน ในย่านปากคลองตลาด เล่าประสบการณ์ทำงานบายศรี งานฝีมือที่ดูไม่ยากแต่ต้องอาศัยความปราณีตและละเอียด ย้อนมองช่วงซบเซาจากการระบาดของโควิด-19 ช่วงฟื้นฟูจากกระแสถ่ายรูปสะพานเขียว และอนาคตของงานบายศรี
เปิบจานป่า สนทนาวัฒนธรรมการกิน ‘อาหารป่า’ กับการมาของหมู (เห็ด) เป็ด ไก่ และภาพสัตว์อาหารที่ผู้คนคุ้นชิน กับกฤช เหลือลมัย
การทักทายผู้อื่นด้วยการวิจารณ์รูปลักษณ์ น่าจะเป็นหนึ่งในวัฒนธรรมการทักทายของคนไทยซึ่งถูกปลูกฝัง และส่งต่อจากรุ่นสู่รุ่นมาเป็นเวลานาน ทำให้เกิดการความไม่เข้าใจกันระหว่างคนรุ่นเก่าผู้ห่วงใย เอาใจใส่ และคนรุ่นใหม่ที่มองว่าสิ่งเหล่านี้คือการล่วงล้ำขอบเขตของมารยาท
นิสิตนักศึกษา