บทบรรณาธิการนิสิตนักศึกษา ปีการศึกษา 2565

เรื่อง : เจียระไน ซองทอง
ภาพ : เพชรนิล สุขจันทร์

มนุษย์ทุกคนล้วนมี “ชีวิต”

ประโยคนี้อาจเป็นความจริงแท้ที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ กระนั้นก็ตาม คงไม่ใช่ทุกชีวิตในสังคมนี้ที่จะมี “ชีวิตที่พึงมี”

เราอาจเคยเห็นทารกน้อยตัวซีดเซียว ด้วยโรคขาดสารอาหาร

เราอาจเคยเห็นเด็กวัยเรียนที่ต้องออกมาทำงานเพื่อหาเงินช่วยครอบครัว

เราอาจเคยเห็นผู้สูงอายุนั่งโดดเดี่ยวข้างถนน ขายของเล็ก ๆ น้อย ๆ พอให้ผู้พบเห็นได้ตั้งคำถามถึงลูกหลานว่าหายไปไหน

เราอาจเคยพบว่า พื้นที่สาธารณะให้พักผ่อนหย่อนใจนั้นมีเพียงไม่กี่นิ้วนับ

เราอาจเคยพบกับคิวรอรักษาพยาบาลที่ยาวเหยียดกว่าจะได้รับการดูแล ในขณะที่แพทย์และพยาบาลเพียงไม่กี่ชีวิตก็วิ่งกันให้วุ่นจนน่าสงสาร

สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งของอีกหลากหลายปัญหาที่ยังซุกซ่อนอยู่ในสังคม กระนั้น เมื่อได้รับการมองเห็น ปัญหาเหล่านี้จึงนำเราไปสู่คำถามว่า “ทำไม”

นี่คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้กองบรรณาธิการ “นิสิตนักศึกษา” ต้องการเข้าไปหาคำตอบในเรื่องเกี่ยวกับ “องค์ประกอบพื้นฐาน” ในการดำรงชีวิตของมนุษย์ อะไรคือความเหมาะสมและเพียงพอ อะไรคือปัจจัยที่จะทำให้มันได้ถูกเติมเต็ม  ไม่ว่าจะเรื่องเศรษฐกิจ กลไกของรัฐ วัฒนธรรมในสังคม หรืออื่นใดก็ตาม

กองบรรณาธิการนิสิตนักศึกษา 2565 ขอร่วมเป็นส่วนหนึ่งในการฉายภาพปัญหาเหล่านี้ให้สังคมได้เห็นและตระหนักถึง ส่องแสงไปยังกลุ่มคนที่ยังเร้นตัวอยู่กับปัญหาในซอกหลืบของสังคม ด้วยเป้าประสงค์แห่งการเป็นกระบอกเสียงแก่ประชาราษฎร์และนำพาพวกเขาสู่การดำรงชีพอยู่อย่างยุติธรรม สมศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์